Հայրենական մեծ պատերազմ

Ենգիբարյան Պատվական Գրիգորի

Ծնվել է 1913 թվականին Հայկական ԽՍՀ Ալավերդու շրջանի Քարինջ գյուղում։ հունվարի 1-ին զորակոչվել է Ալավերդու շրջանային զինկոմիսարիատի կողմից որպես շարքային։ Կովկասյան ռազմաճակատի 136 դ. ս. պ. - ի կազմում կռվել է Կերչի թերակղզու դիրքերում ։ Հաշվառվել է անհետ կորած 1942 թվականի օգոստոսին ։

Պապիս հետ կռված մեր հարևանի պատմելով՝ պապս մահացել է հակառակորդի հրետանային հարձակումից հետո, երբ մեր զորքերին Կերչի նեղուցով Սևաստոպոլ էին տեղափոխվում նավերով, որոնք խորտակվեցին։ Հարևանի խոսքով ՝ վերջին անգամ տեսել է նրան և խոսել նրա հետ նավ նստելիս ։ Պաշտոնապես անհայտ կորած է ճանաչվել 29.07.1948թ.

Սխլեյան Հովհաննես Աբրահամի

Ծնվել է 1923 թ.-ին հունիսի 4-ին Արթիկի շրջանի Փանիկ գյուղում: Ավարտել է Փանիկի միջնակարգ դպրոցը և 1941 թ-ին ընդունվել է Երևանի անասնաբուժական համալսարան: 1941թ.-ի նոյեմբեր ամսին կամավոր մեկնել է ռազմաճակատ: 1942թ.-ին ավարտելով Բաթումի հակատանկային հրետանավարի հրամանատարի որակավորման ռազմական ուսումնարանը գործուղվել է Ստալինգրադ և մասնակցել Ստալինգրադի ազատագրման թեժ մարտերին, ապա նրանց գումարտակը մեկնել է Ուկրաինայի Խարկով քաղաքի ազատագրման թեժ մարտերին, ծանր վիրավորվել է և բուժվելուց հետո նրանց գումարտակը, մարտնչելով ֆաշիստական զորքերի դեմ, հասել է մինչև Հիտլերյան Գերմանիայի Բեռլին քաղաք:

Պատերազմի վերջանալուց հետո նրանց գումարտակը տեղափոխվել է Ուկրաինայի Լվովի մարզ և, մարտնչելով հակասովետական խմբավորումների դեմ, և ծանր վիրավորվելուց, բայց բուժվելուց հետո ստացել է ավագ լեյտենանտի զինվորական կոչում, 1947 թ.-ի վերջում զորացրվել է և վերադարձել հայրենի գյուղ` Փանիկ:

1949 թ.-ին ընդունվել է Լենինական քաղաքի երկաթուղային տրանսպորտի տեխնիկումը, 1951 թ.-ին ավարտելով անցել է աշխատանքի Բայանդուր և Բագրավան կայարաններում, որպես կայարանի հերթապահ:

1952 թ.-ին գործուղվել է Մոսկվա քաղաք և ավարտել է Մոսկվայի հակահրդեհային հատուկ մասնագիտացված կուրսեր, վերադարձել է հայրենիք և ծառայել Վեդու, Ղուկասյանի և Արթիկի շրջաններում ներքին գործերի նախարարության հակահրդեհային տեսչություներում՝ որպես հրշեջ տեսչության պետ:

1984 թ.-ի սեպտեմբեր ամսին անցել է կենսաթոշակի`փոխգնդապետի կոչումով:

Պարգևատրվել է ` «Հայրենական պատերազմի մասնակցի» շքանշանով և տասնյակ կրծքանշաններով այդ թվում մարշալներ՝ Բաղրամյան, Գրեչկո, Շելոկով մեդալներով և հայրենիքին բարեխիղճ ծառայելու մի շարք կրծքանշաններով և գովասանագրերով:

Սարգսյան Լազար Բորիսի

Ծնվել է 1914 թվականին Լեռնային Ղարաբաղում՝ Հադրուդի շրջանում։ Զորակոչվել է 1941թ. ՝ կրտսեր սերժանտի կոչումով: Ծառայության վերջին վայրը՝ 108-րդ գվարդիա: 1944թ. սպանվել է: Հուղարկավորման վայր Ուկրաինական ԽՍՀ, Նիկոլաևի մարզ, Նովովորոնցովկայիշրջան, գ. Միխայլովկա:

Մնացականյան Վարոս Համազասպի

Ծնվել է 1925թ.Հայկական ԽՍՀ Արթիկի շրջանում: Կարմիր բանակում ծառայության է անցել 1943 թվականի հունվարին ՝ շարքայինի կոչումով։ Ծառայել է 49-րդ գվարդիական հրաձգային դիվիզիայի 144-րդ գվարդիական հրաձգային գնդում:

Մարտական ուղի՝ Վոլգոդոնսկ - Քրեմս ան դեր Դոնաու (Ավստրիա) ,Կոմարնո (Հունգարիա): Պարգևատրվել է «Արիության համար» մեդալով և Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով։ Պատերազմից հետո վերադարձել է Հայրենիք։ Աշխատել է մսի կոմբինատում որպես բանվոր, հետագայում ՝ Լենինականի էլեկտրացանցի ավագ էլեկտրիկ ։

Դավթյան Գեորգի Մեսրոպի

Դավթյան Գեորգի Մեսրոպի, ծնվել է 1924 թվականին, 17 տարեկանում, պատերազմի ժամանակ, 1941 թվականին զորակոչվել է զինված ուժեր, վերապատրաստվել ուսումնական վարժարանում որպես պրոժեկտորային կայանի պետ և հայտնվել Կովկասյան ռազմաճակատում: Պատերազմում նա ծառայել է Բաքվից ոչ հեռու՝ լեռներում, պրոժեկտորային կայանում։ Մի օր, երբ նա գնում էր իր ստորաբաժանում՝ ուտելիքի համար, ադրբեջանցի հովիվներն իրենց շներին արձակում են նրա վրա։ Նա գլխարկով փորձել է պաշտպանվել, սակայն նրան սարսափելի կծել են, նա գիտակցությունը կորցրել է, լավ է, որ մոտակայքում բանակային մեքենա է հայտնվել, նրան նկատել են և փրկել։ Նա մի քանի օր անգիտակից վիճակում պառկել է բուժկետում, ապա ապաքինվել և շարունակել ծառայել նախ Կովկասյան, ապա՝ ճապոնական ռազմաճակատում։ Գերմանիայի հետ պատերազմի ավարտից անմիջապես հետո նրան տարել են ճապոնական ռազմաճակատ: Երևանում չգիտեին, թե ինչ մտածեն՝ պատերազմն ավարտվել էր, բայց Գեորգին չկար, բոլորն արդեն տուն էին վերադարձել, իսկ նրա մասին ոչ մի լուր չկար։

Ժորայի ավագ եղբայրը՝ Կոլյան, այդ ժամանակ աշխատում էր որպես ՀԿԿ առաջին քարտուղար Գրիգորի Արտեմովիչ Հարությունովի անվտանգության պետ, ով տեսնելով Կոլյայի անհանգստությունը՝ հարցրեց, թե ինչ է պատահել, ինչով է նա մտահոգված ։ Կոլյան ասաց, որ եղբայրը պատերազմից չի վերադարձել, մայրը լացում է, իսկ Ժորայից լուր չկա։Հարությունովն ասաց շուտով կգնանք Մոսկվա, կփորձենք այնտեղից գտնել նրան։ Երբ նրանք ժամանեցին Մոսկվա ,Հարությունովը Կոլյային նստեցրեց Ստալինի գլխավոր շտաբում հատուկ կապի վրա և հրամայեց. «Զանգիր բոլոր ճակատներ, մինչև գտնես նրան»։ Վետերան Գեորգի Դավթյանի պատմելով. «Նստած էինք խրամատում՝ Վլադիվոստոկի մոտ։Հանկարծ խրամատի մոտ կանգ առավ մի մեքենա, որից դուրս եկավ ՍՄԵՐՉ-ի գնդապետը և բղավեց. «Ուր է սերժանտ Դավթյանը, արագ նստիր մեքենան » և նրան տանում է բանակի հրամանատարի մոտ։ Հայրը, ոչ ողջ, ոչ մահացած, չիմանալով, թե ինչ մտածել, գնում է հրամանատարի մոտ և հայտնում․ «Սերժանտ Դավթյանը ձեր հրամանով ներկայացել է», իսկ նա նրան ասում է. «Վերցրու հեռախոսը, Գլխավոր շտաբից են զանգել» ։Այսպես Կոլյայի ավագ եղբայրը գտավ կրտսեր Ժորային։

Ճապոնիայի նկատմամբ տարած հաղթանակից հետո Գեորգի Դավթյանը տուն է վերադարձել Մոսկվայով:

Իվանյան Միքայել Մովսեսի

Ավարտել է Երևանի Մ. Մանվելյանի անվան երկաթուղային տրանսպորտի տեխնիկումը, բարձրագույն կրթությունը շարունակել Ռոստովում։ Պատերազմից հետո աշխատել է երկաթուղում, 1962թ. եղել է Սանահին կայարանի պետ, 1965-1988թթ.` Նալբանդ կայարանի պետ: Զոհվել է 1988թ. երկրաշարժի ժամանակ:

Ասատրյան Անդրանիկ Ալեքսանի

Ռազմական ծառայության է զորակոչվել 1941թ․ սեպտեմբերի 8-ին։Մասնակցել է մարտերին Կերչի ուղղությամբ, ստացել է վիրավորում։ Պատերազմից հետո վերադարձել է հայրենի Վանք գյուղ։ Պարգևատրվել է Փառքի I և II աստիճանի շքանշաններով, Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով։ Պատերազմից հետո զբաղվել է գյուղատնտեսությամբ։

Պողոսյան Սպարտակ Արամի

Ծնվել է 1924թ. Լեռնային Ղարաբաղի մայրաքաղաք Ստեփանակերտում: 1942 թվականին զորակոչվել է Կարմիր բանակ ՝ որպես շարքային (հետագայում ՝ համբարակային ծառայության կապիտան, կրտսեր լեյտենանտ) ։

Ծառայության վայրերը ՝ Պրիմորսկի բանակ, 24 հրաձգային կորպուս և Օդեսայի ռազմական օկրուգ։ Մասնակցել է պատերազմի ողջ ընթացքին, զորացրվել է 1947 թվականին։

Դուրգալյան Իոսիֆ Լևոնի

Ծնվել է 1910 թվականին, մոբիլիզացվել է Կարմիր բանակ 1941 թվականի հուլիսին։ Մասնակցել է Ստալինգրադի պաշտպանությանը և Կուրսկի ճակատամարտին։

1943 թվականին գերի է ընկել։ Հունգարիայով և Սլովակիայով գերությունից փախչելուց հետո նա հասել է առաջնագիծ և պատահաբար հայտնվել խորհրդային զորքերի հետ հենց այն գնդում, որտեղից գերեվարվել է մարտերի ժամանակ։ Զորակոչվել է գնդի շտաբ, հաղթանակը դիմավորել Պրահայում։

Լալայան Արամայիս Հովհաննեսի

Ծնվել է ՀԽՍՀ Լոռու մարզի Օձուն գյուղում: 1942 թվականին զորակոչվել է որպես շարքային, մասնակցել Ստալինգրադի պաշտպանությանը։ 1944թ. ծանր վիրավորվել է, որից հետո զորացրվել:

Պատերազմից հետո աշխատել է Անդրկովկասյան երկաթուղու շոգեքարշի մեքենավար Սանահինի դեպոյում։ 1952 թվականից սովորել է Մոսկվայի Համամիութենական երկաթուղային ինստիտուտում։ Հետո աշխատել է որպես էլեկտրաքարշի մեքենավար։

Պետրոսյան Հովհաննես Գևորգի

Ծնվել է Շիրակամուտ գյուղում 1923թ.: 1943-1945թթ.մասնակցել է Հայրենական մեծ պատերազմին, վիրավորվել 1944թ., սակայն ծառայությունը շարունակել է ռազմաճակատի թիկունքում: Պատերազմից հետո աշխատել է երկաթգծում՝ որպես Նալբանդ կայարանի հերթապահ ։

Ղուլարյան Մամիկոն Անդրեասի

Ծնվել է 1904 թվականին Ելիզավետպոլի նահանգի Իջևան քաղաքում։ Ծառայել է 20-րդ լեռնահրաձգային դիվիզիայի 265 լեռնահրաձգային գնդում: Մարտական ուղին-Գագրայից՝ Կովկասյան գլխավոր լեռնաշղթայի Հակուչ լեռնանցքից դեպի Սմոլենսկ գյուղ: Դիվիզիան շտապ սկսեց վերասովորել նոր մարտական տեխնիկա, քանի որ առջևում էին մարտեր լեռներում: Օգոստոսի 15-ին Սեվերսկի շրջանի տարածքում սկսվեցին առաջին մարտերը։ Սևերսկի շրջանի Սմոլենսկ գյուղի տարածքում կան բազմաթիվ ազատամարտիկների գերեզմաններ։ Այստեղ մարտերը կատաղի էին, և ոչ մի մարտիկ չխնայվեց։ Ամբողջ գումարտակի զինվորները զոհվեցին հրամանատարի հետ միասին։ Գյուղը վերջնականապես ազատագրվել է միայն 1943 թվականի փետրվարի 18-ին։

Զոհվել է 1943 թվականի հունվարի 16-ին Կրասնոդարի երկրամասի Սմոլենսկ գյուղի համար հարձակողական մարտում։ Սկզբում համարվում էր անհետ կորած, սակայն եղբայրական գերեզմանում հայտնաբերվել է մահվան վերաբերյալ գրառում: Այժմ այնտեղ հավերժացել է 296 անուն, ովքեր զոհվել են 1943թ.-ին: Ամուսնացած էր, ուներ 4 երեխա։ Ղուլարյանի կինը՝ Մանյան, մինչև կյանքի վերջ տան պատշգամբում սպասել է ամուսնու վերադարձին, քանի որ մահվան մասին ծանուցում չեր ստացել։ Մտերիմների կողմից հարցում է արվել մարտիկի ճակատագրի մասին։ Մահվանից 80 տարի անց հարազատներին հաջողվել է այցելել քաջարի մահով զոհված հերոսի գերեզմանին։ Եղբայրը՝ Մկրտիչ Անդրիասի Ղուլարյանը՝ ծնված 1910թ. անհետ կորել է 1942թ. դեկտեմբերին, մյուս եղբոր՝ Շամիր Անդրիասի Ղուլարյանի մասին տեղեկություններ չեն պահպանվել:

Համբարձումյան Արտավազդ Օհանի

Ծնվել է 1912թ.մայիսի 1-ին Սիսիանի շրջանի Բռնակոթ գյուղում: 16 տարեկանում տեղափոխվել է Երևան քաղաք, որտեղ ընդունվել է Անդրկովկասյան անասնաբուժական ինստիտուտ։ Ինստիտուտն ավարտելուց հետո գործուղվել է աշխատանքի գյուղատնտեսության ոլորտում։ 1941-ին, Հայրենական մեծ պատերազմի բռնկումով, 39 տարեկանում մեկնել է ռազմաճակատ: Կռվել է Հյուսիսկովկասյան ռազմաճակատի շարքերում , 1942 թվականին մասնակցել է Նովոռոսիյսկի պաշտպանությանը, այնուհետև 1943 թվականին 18-րդ բանակի կազմում մասնակցել է «Մալայա զեմլյա» պլացդարմի հերոսական պաշտպանությանը ։ Պատերազմի ժամանակ բազմիցս վիրավորվել է, սակայն կռվել է մինչև հաղթանակ։ Պարգևատրվել է Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով և բազմաթիվ մարտական մեդալներով:

Դիլոյան Պողոս Ավետիսի

Ծնվել է 1911թ.Արևմտյան Հայաստանի Կարս քաղաքում: Մասնակցել է Հայրենական մեծ պատերազմին 158 հատուկ մոտորաշինարարական գումարտակի կազմում ՝ որպես սակրավոր 1942-1945թթ.

Պարգևներ՝

Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշան «1941-1945թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 40-ամյակին» նվիրված մեդալ: «ԽՍՀՄ զինված ուժերի 70-ամյակին» նվիրված մեդալ:

Երանոսյան Սեդրակ Սարիբեկի

Ծնվել է Շիրակամուտ գյուղում 1901թ.: 1941-1945թթ.մասնակցել է Հայրենական մեծ պատերազմին և ծանր վիրավորում ստանալուց հետո վերադարձել հայրենիք, կազմել ընտանիք, մեծացրել 8 երեխա և աշխատանքային գործունեությունը շարունակել երկաթուղում որպես կապավոր:

Մովսեսյան Լիպարիդ Հայկի

Ծնվել է ՀԽՍՀ Արզական գյուղում, ծառայության է զորակոչվել 1940 թվականին Երևան քաղաքի Կիրովի շրջանում: Սակրավոր, եֆրեյտոր, պարգևատրվել է «Կարմիր աստղի» շքանշանով և «Արիության համար» մեդալով:

«Նա իր գործին գերազանց տիրապետում էր, գիտելիքներով կիսվում էր ընկերների հետ։ Մարտական առաջադրանքները կատարելիս իր սխրանքներով վաստակել է գործնական և քաղաքական հեղինակություն վաշտի անձնակազմի շրջանում», - նշված է Մովսեսյանին պարգևատրելու միջնորդագրում ։

Պողոսյան Սամվել Ավետիքի

Ծնվել է 1911թ.Դիլիջան քաղաքում: Ստալինգրադի պոլիտեխնիկական ուսումնարանում սովորելու ընթացքում, 1942 թվականի հունվարին, զորակոչվել է Կարմիր բանակի շարքերը: Ծանր վիրավորվել է նույն թվականի հոկտեմբերին Ստալինգրադի պաշտպանության մարտերում։ Պարգևատրվել է «Արիության համար» մեդալով:

Մկրտչյան Երեմ Կարապետի

Ծնվել է 1916 թվականին Էրիվան նահանգի Ապարանի շրջանի Ղարաքիլիսա գյուղում։ Հայրենական Մեծ պատերազմին մասնակցել է 1941 թվականի հունիսից մինչև 1945 թվականը 31 հրաձգային դիվիզիայի 151 առանձին կործանիչ-հակատանկային դիվիզիայի ավագ սերժանտի կոչումով։

Հարձակողական մարտերում նրա անձնակազմը, ներխուժելով Նիկոլաևկա գյուղ, ճշգրիտ ուղիղ կրակով ճնշեց թշնամու գնդացիրը, որն ապահովեց հետևակի հաջող առաջխաղացմանը: Նույն օրը ՝ 22.08.1944 թ., ՈՒլպեշտի գյուղում, անսպասելիորեն բախվելով գերմանացիների որոգայթին, հրացանի կրակով և իր անձնական զենքով ցրեց թշնամու հետևակը: 23.08.1944 թ. - ին Բոլդուրեշթի գյուղի գրավման ժամանակ նա իր հաշվարկով ոչնչացրել է մեքենա և զինամթերքի սայլ: Պարգևատրվել է «Արիության համար» 2 մեդալով:

Դավթյան Նիկոլայ Մեսրոպի

Սկսել է կռվել 1939 թվականից Ֆիննական պատերազմում, իսկ հաղթանակը տոնել է 1945 թվականին Բելառուսում։ Պատերազմի ընթացքում բազմիցս վիրավորվել է, պարգևատրվել է մարտական մեդալներով և Հայրենական մեծ պատերազմի շքանշանով։

Սիմոնյան Աշոտ Առաքելի

Ծնվել է ՀԽՍՀ Ղուկասյանի շրջանի Հարթաշեն գյուղում 1921թ.: Ծառայության է զորակոչվել Լենինականի զինվորական կոմիսարիատի կողմից դեռ պատերազմը սկսվելուց առաջ՝ 1941թ. փետրվարին, Գյումրու երկաթուղային տեխնիկում ընդունվելուց հետո։ Սովորել է Մախաչկալայի և Էսենտուկիի ռազմական ուսումնարաններում, որից հետո Կովկասյան ճակատ է ուղարկվել որպես ականանետային անձնակազմի հրամանատար, այնուհետև ղեկավարել է վաշտը։ Երեք անգամ վիրավորվել Է Կովկասի, Ղրիմի և Բուդապեշտի համար մղված մարտերում։

Պատերազմից հետո վերադարձել է Երկաթուղայինի մասնագիտությանը և աշխատել երկաթուղում մինչև 1990 թվականը, շուրջ 40 տարի եղել է Այգավան կայարանի պետ: Ունի «Պատվավոր Երկաթուղայինի» կոչում։

Պարգևատրվել է Հայրենական պատերազմի II աստիճանի և «Կարմիր աստղ» շքանշաններով, ինչպես նաև «Կովկասի պաշտպանության համար», «Արիության համար» և «1941-1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալներով:

Հակոբյան Անդրանիկ Սարգսի

Ծնվել է 1916թ. Կարս քաղաքում: Ծառայել է 1941-1945 թթ.Լենինական քաղաքի ռազմաճակատի թիկունքում:

Պարգևատրվել է «1941–1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալով, Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 30-ամյակին» նվիրված և Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 40-ամյակին» նվիրված մեդալներով։

18 տարեկանից աշխատել է երկաթուղային ոլորտում, որտեղ աշխատել է մինչև թոշակի անցնելը։ Պարգևատրվել է «Պատվավոր երկաթուղային» կրծքանշանով։

Գրիգորյան Օշին Օսիպի

Ծառայել է Կարմիր բանակում 1936-1938 թվականներին և 1941 - 1947 թվականներին։ Մասնագիտությունը՝ շինարար։ Մասնակցել է Խորհրդա-ֆիննական պատերազմին։ Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին կռվել է հյուսիսկովկասյան զորքերում, 75-րդ առանձին ինժեներական գումարտակում, 45-րդ բանակում։ Մասնակցել է Սևաստոպոլի, Սիմֆերոպոլի, Ղրիմի, Կերչի համար մղվող մարտերին։ 1945-ի հաղթանակից հետո մոբիլիզացվել է ԽՍՀՄ ՆԳՆ պետական ավտոմայրուղու վարչություն՝ ազգային տնտեսությունը վերականգնելու համար: Զորացրվել է 1947թ.։

Զորացրվելուց հետո աշխատել է Երևանի Կիրովի շրջխորհրդում ՝ որպես Երևանի բարեկարգման սեկտորի ղեկավար: Նրա ղեկավարությամբ կառուցվել են Հայաստանի Կոմկուսի Կենտկոմի այգին, «Հաղթանակ» զբոսայգին, Գ. Ղուկասյանի անվ. զբոսայգին ,Պուշկինի անվ. զբոսայգին, Երևանի մշակույթի և հանգստի այլ զբոսայգիներ: 1961-1971թթ. ղեկավարել է Երքաղխորհրդի գործկոմին կից «Երևանի հեղուկացված բնական գազ»-ի քաղաքային գրասենյակը:

Միրզոյան Սարգիս Բաբկենի

Ծնվել է 1910 թվականին, Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին ծառայել է հետևակային շարքերում։ Քանի որ նա գիտեր յոթ լեզու, նշանակվեց որպես գրագիր և զորավարների օգնական։Ոտքով անցել է ամբողջ պատերազմը, հայտնվել գերմանական շրջափակման մեջ, վերապրել համակենտրոնացման ճամբարը։

Երկու անգամ փախել է գերությունից, առաջին անգամ գերմանական հովվաշները դուրս են եկել նրա հետքի վրա, նրան հետ են վերադարձրել և ծեծել են մինչև կիսամեռ դարձնելը։ Որոշ ժամանակ անց հույսը չկորցնելով ՝ նա կրկնում է համակենտրոնացման ճամբարից փախչելու փորձը։ Կիսամերկ և կիսասոված հասնում է Ավստրիա, որտեղ ստամոքսի շտապ վիրահատության կարիք է եղել ։ Հայրենիք է վերադարձել 1946 թվականին, սակայն մինչ այդ հարազատներին հայտնել են, որ անհետ կորած է համարվում։

Նազոյան Վարդան Տիգրանի

1941 թվականին զորակոչվել է Կարմիր բանակի շարքեր, շարքային։ 1942 թվականի դեկտեմբերին անհետ կորել է։

Հարությունյան Աշոտ Գաբրիելի

Ծնվել է Ալեքսանդրապոլ (Լենինական) քաղաքում 1923թ.: 1942 թվականին զորակոչվել է Կարմիր բանակ ՝ շարքայինի կոչումով։ Ծառայել է 89-րդ հրաձգային դիվիզիայի 526-րդ հրաձգային գնդում:

Պարգևատրվել է «Արիության համար» մեդալով և Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով:

Գասպարյան Սերգեյ Մանուկի

Ծնվել է 1924 թվականին ՀԽՍՀ Ախուրյանի շրջանի Ջաջուռ գյուղում։ 1942 թվականի սեպտեմբերին զորակոչվել է Կարմիր բանակ, լեյտենանտ, 89 հրաձգային դիվիզիայի 526 հրաձգային գունդ – 38 պահեստային հրաձգային բրիգադ։ Մասնակցել Է Դոնբասի համար մղվող մարտերին։

Պարգևատրվել է «1941-1945 թվականների Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալով:

Կևնակսեզյան Միխայիլ Մելիքի

Ծնվել է 1925թ.Վրացական ԽՍՀ Ախալքալաքի շրջանում: Կարմիր բանակում ծառայության է անցել 1943 թվականին՝ որպես շարքային:

Պարգևատրվել է Կարմիր աստղի երկու շքանշաններով, «Վարշավայի ազատագրման համար» մեդալով և «1941-1945 թթ.Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալով:

Մայիլյան Հակոբ Վարդանի

Ծնվել է 1923 թվականին ՀԽՍՀ-ում։ 1941 թվականի դեկտեմբերին զորակոչվել է Կարմիր բանակ՝ կրտսեր սերժանտի կոչումով։ Նա մարտական գործողություններին մասնակցել է 127-րդ գվարդիական հրաձգային գնդի կազմում՝ Պրոխորովկայից հասել է Մնիխովիցե (Չեխիա) ։ Պարգեւատրվել է «Արիության համար» մեդալով, Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով, «1941-1945թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 30-ամյակին» նվիրված մեդալով:

Պատերազմից հետո վերադարձել է հայրենիք, աշխատել Լենինականի տեքստիլ կոմբինատում՝ որպես նորմավորող, ապա Լենինականի փորձարարական-արդյունաբերական սարքաշինական գործարանում մեխանիկական հավաքման աշխատանքների փականագործ, այնուհետև Լենինականի թիվ 4 տեխնիկական ուսումնարանի արտադրական ուսուցման վարպետ:

Ամբարյան Խաչիկ Մինասի

Ծնվել է 1919 թվականին Շիրակամուտ գյուղում՝ երկաթուղայինների ընտանիքում։ 1936 թվականին ավարտել է ՍՏ․ Շահումյանի անվան երկաթուղային տեխնիկումը, այնուհետև աշխատել է Բայանդուր, Անի և Մասիս կայարաններում որպես կայարանի հերթապահ, ինչպես նաև «Երևան» կայարանի պետի օգնական:

1939թ. մեկնել է ծառայության և 1941թ.ստացել լեյտենանտի կոչում, 1943թ. նշանակվել 437-րդ հրաձգային գնդի շտաբի պետ, 1944թ. ստացել փոխգնդապետի, իսկ 1969թ.՝ գեներա–գնդապետի կոչում:

Ակտիվ հասարակական գործիչ էր, մահացել է 2004 թվականին:

Հարությունյան Վիրաբ Նավասարդի

Զորակոչվել է 1942 թվականին, 1943 թվականին ծանր վիրավորվել է Ստալինգրադի համար մղված մարտերում (սխալմամբ մահացած է համարվել), բուժվել Դերբենդի հիվանդանոցում ։ Վերադառնալով իր մարտական ստորաբաժանումը՝ որպես ինքնաձիգով մարտիկ հերոսաբար կռվել է առաջնագծում, նամակներից հայտնի է` Վարշավայի ազատագրումը:

Զոհվել է պատերազմի վերջին օրերին Բեռլինի գրավման ժամանակ 21.04.1945 թ.։ Հուղարկավորված է Ցիբինկա քաղաքի (Լեհաստան) Կարմիր բանակի մարտիկների գերեզմանատանը:

Հովհաննիսյան Սերյոժա Սարգսի

Ծնվել է 1925թ.փետրվարի 24-ին Հայկական ԽՍՀ Ախուրյան գյուղում: Ծառայել է 1943-1950 թվականներին ՝ կրտսեր սերժանտի կոչումով ։ Պատերազմի տարիներին նա պաշտպանում էր Բելառուսական և Մերձբալթյան առաջին ճակատների ԼՂԻՄ զորքերի ստորաբաժանումների թիկունքը, մարտական գործողություններ է իրականացրել Լիտվայի ԽՍՀ Ուկմերգ և Տրակայ շրջանների տարածքում ավազակախմբերի ոչնչացման ուղղությամբ։

Պարգեւատրվել է Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով, «Կովկասի պաշտպանության համար» մեդալով և «Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալով:

Ծառայությունից հետո վերադարձել է հայրենիք և աշխատանքային գործունեությունը շարունակել երկաթուղային տրանսպորտում, որտեղ աշխատել է մինչև 2007 թվականը: Ակտիվ հասարակական և քաղաքական գործիչ:

Հովասափյան Ադիբեկ Սահակի

Ծնվել է 1916թ. Ալավերդի քաղաքում: Ծառայել է 390 հրաձգային դիվիզիայի 784-րդ հրաձգային գնդում: 1942 թվականի օգոստոսին վիրավորման պատճառով դուրս է գրվել։

Պարգևատրվել է Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով։

Գևորգյան Խաչիկ Կիրակոսի

Ծնվել է ՀԽՍՀ Չանախչի գյուղում ։ Ծառայել է Կարմիր բանակում 1941-1945 թթ. գվարդիայի կապիտան կոչումով, եղել է հրետանային հաշվարկի հրամանատար։ Մասնակցել է Բելառուսական ԽՍՀ ազատագրական պայքարին։ Վիրավորվել է երկու ոտքերից Բեռլինի մատույցներում, մի ոտքը անդամահատվել է ։ Այնուամենայնիվ, նա ավարտեց պատերազմը Ռայխստագի պատերի մոտ ՝ նրանց շարքում, ովքեր խորհրդարանի շենքի վերևում դրոշ բարձրացրեցին:

Պարգևատրվել է «Կարմիր աստղ»-ի և «Կարմիր դրոշ»-ի շքանշաններով, Հայրենական պատերազմի I աստիճանի շքանշանով, նահանգապետի կողմից շնորված հուշամեդալով, Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին և խաղաղ ժամանակ ցուցաբերած արիության և խիզախության համար բազմաթիվ շքանշաններով և մեդալներով (63 մեդալ և շքանշան):

Պատերազմի ավարտից հետո աշխատել է Չանախչի գյուղում ՝ որպես գլխավոր հաշվապահ։ Նա իր գործի գիտակ էր։ Բարի և փորձառու հաշվապահն օժտված էր հումորի զգացումով, հոգատար և լավ ամուսին և ընտանիքի օրինակելի հայր: Մահացել է 2019 թվականին Զանգակատուն գյուղում:

Երանոսյան Մանուկ Սեդրակի

Ծնվել է Շիրակամուտ գյուղում 1920 թվականին: Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակից, օրինակելի և ազնիվ մարտիկ էր, իր մարտական սխրանքների և հավատարիմ ծառայության համար բազմիցս արժանացել է Ստալինի երախտագիտությանը (Չեխոսլովակիայի խոշոր արդյունաբերական կենտրոնը Բռնո քաղաքը գրավելիս ցուցաբերած գերազանց մարտական գործողությունների համար):Ինչպես նաև (Տրանսիլվանիայի խոշոր վարչական և տնտեսական կենտրոն Օրադեա-Մարե քաղաք, Պերվոմայսկ քաղաք, Շումեն քաղաքի հաղորդակցության կարևոր հանգույց, Հունգարիայի խոշոր արդյունաբերական կենտրոն Դեբրեցեն քաղաք և Բուդապեշտ) տվյալ տարածքների գրավվման ժամանակ մարտական գործողություններին ակտիվ ներգրավվման համար։

Սարիբեկյան Իշխան Բարսեղի

Ծնվել է 1912թ.նոյեմբերի 7-ին Իջևանի շրջանում։ Զորակոչվել է Կարմիր բանակ 1941թ. մայիսից ՀԽՍՀ Նոյեմբերյանի շրջանային զինկոմիսարիատից: 1369-րդ հրաձգային գնդի գնդացրային հաշվարկի հրամանատար (417-րդ հրաձգային դիվիզիա, 51-րդ բանակ, 4-րդ Ուկրաինական ճակատ), ավագ սերժանտ ։

Հերոսություն է ցուցաբերել Ղրիմի հարձակողական գործողության ընթացքում։ 1944 թվականի մայիսի 7-ին Սևաստոպոլի մատույցներում Սապուն լեռան գրոհի ժամանակ Սարիբեկյանի գնդացրային հաշվարկը 9 ժամ տևած մարտի ընթացքում ճնշել է թշնամու 5 կրակակետ և ոչնչացրել հակառակորդի ավելի քան 50 զինվոր ու սպա: Խրամատների առաջին գծի համար մղվող պայքարի ժամանակ նշանառուն չկարողացավ շարունակել մարտը։ Ավագ սերժանտ Սարիբեկյանը զբաղեցրեց նրա տեղը և ցրեց գերմանացի ավտոմատավորնեռի դասակը։ Նա վիրավորվել է ձեռքից, սակայն շարունակել է պայքարը։ Իր հետ տանելով զինվորներին՝ նա առաջինն է ներխուժել խրամատների հաջորդ շարքը։ Մեր զորքերի հետագա առաջխաղացումը կասեցվել է ԴՕՏ-ից արձակված կրակով։ Սարիբեկյանը սողացել է դեպի ամբրազուրը և նռնակներով ոչնչացրել թշնամու կրակակետը ։ Օգտվելով դրանից ՝ ստորաբաժանումները սրընթաց առաջ են շարժվել և տիրացել հակառակորդի պաշտպանության հերթական սահմանագծին։

ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի նախագահության 1945 թվականի մարտի 24-ի հրամանագրով գերմանական զավթիչների դեմ պայքարի ռազմաճակատում հրամանատարության մարտական առաջադրանքների օրինակելի կատարման և ցուցաբերած արիության ու հերոսության համար ավագ սերժանտ Իշխան Բարսեղյանին շնորհվել է Խորհրդային Միության հերոսի կոչում ՝ Լենինի շքանշանի և «Ոսկե աստղ» մեդալի հանձնմամբ:

Ընդհանուր առմամբ, պատերազմի ճակատներում վիրավորվել է 7 անգամ: 1945թ.զորացրվել է: Սևաստոպոլի ազատագրումից և ձեռքի բուժումից հետո գնդացրային վաշտի հրամանատար Իշխան Սարիբեկյանը հարազատ դիվիզիայի կազմում ակտիվորեն մասնակցել է Լատվիայի և Լիտվայի ազատագրման մարտերին: Հաղթանակի օրը նա դիմավորել է Լիբավե քաղաքում (Լատվիա) ։ Հաղթանակից հետո Սարիբեկյանը ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի նախագահության նախագահ Մ.Ի. Կալինինի կողմից ստացել է Լենինի շքանշան, «Ոսկե աստղ» մեդալ և ԽՍՀՄ Գերագույն Խորհրդի նախագահության պատվոգիր: 1945թ. աշնանը Իշխան Սարիբեկյանը զորացրվել է Կարմիր բանակի շարքերից և վերադարձել Հայաստան, որտեղ աշխատել է Երևանի մսի կոմբինատում ՝ որպես մատակարարման բաժնի պետ, ապա Սպիտակի շրջանում ՝ որպես ՀԶԿ-ի տնօրեն:

Պարգևատրվել է Լենինի, Հայրենական պատերազմի I աստիճանի, Փառքի III -րդ աստիճանի շքանշաններով, «Մարտական ծառայություն» մեդալով և այլ մեդալներով: Եսիլ քաղաքի պատվավոր քաղաքացի: Ի հիշատակ սխրանքի ՝ Սապուն լեռան վրա կառուցվել է հուշահամալիր, որտեղ անմահացել է նաև հերոսի անունը ։ Եսիլ քաղաքում նրա անունով փողոց է կոչվել։ Լույս է տեսել «Խորհրդային Միության հերոս Իշխան Բարսեղի Սարիբեկյան» գիրքը։

Գալուստով Ալեկսանդր Սարգսի

Ծննդավայր՝ Վրացական ԽՍՀ, ք. Թբիլիսի ։ Զորակոչի վայր՝ Կիրովի ՌՎԿ, Վրացական ԽՍՀ, ք. Թբիլիսի, Կիրովի շրջան ։ Զորակոչի ամսաթիվը՝ 10.1936,զորամաս 4 տանկային բանակ, կապի 118 առանձին գունդ։

Պարգևատրվել է «Արիության համար» մեդալով, Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով, «Արիության համար» մեդալ 4-րդ տանկային բանակի առանձին զրահատանկային գումարտակի զրահատեխնիկայի որպես վարորդ։

Խաչատրյան Մարգուշա Մովսեսի

Ծառայել է Խորհրդային Կարմիր բանակի շարքերում 1942-1945թթ. «ՎՆՈՍ» կապի 18-րդ առանձին վաշտում` որպես դիտորդ, (Օրջոնիկիձե, Նազրան):
Մասնագիտությունը` մանկավարժ:
Կոչումը՝ եֆրեյտոր։
Պարգևատրվել է «1941–1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալով:

Հովհաննիսյան Թևոս Գեղամի

Ծնվել է 1916թ. ՀԽՍՀ Աշտարակի շրջանի Եղվարդ գյուղում: Մասնակցել է Հայրենական մեծ պատերազմին 1941-1945 թվականներին:
Պարգևներ՝ Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշան։
«1941–1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալ։
«1941-1945թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 30-ամյակին» նվիրված մեդալ:
«1941-1945թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 40-ամյակին» նվիրված մեդալ:
«ԽՍՀՄ զինված ուժերի 60-ամյակին» նվիրված մեդալ:

Թունյան Ալեկսիյ Մկրտիչի

Ծառայել է ռազմաճակատի թիկունքում 1942-1947 թթ.: Պատերազմից հետո վերադարձել է հայրենիք, ընտանիք կազմել, մեծացրել հինգ զավակ:

Սարգադով Դանիել Ալեքսանդրի

Ավետյան Խաչիկ Գրիշայի

Ծնվել է Հայաստանի Լոռու մարզի Օձուն գյուղում: Զորակոչվել է 1939թ., մասնակցել ֆիննական պատերազմին: Հայրենական մեծ պատերազմի առաջին օրերից ծառայել է հրետանային գնդի հետախուզական վաշտում։ Երկու անգամ վիրավորվել է ։ Անհետ կորել է Օրջոնիկիձե քաղաքում (Վլադիկավկազ) 1942 թվականի հոկտեմբերին ռազմական հոսպիտալի ռմբակոծության ժամանակ։

Արզումանյան Մկրտիչ Ալեքսանի

Ծնվել է Ալեքսանդրապոլի մերձակա Բայանդուր գյուղում ։ Պատերազմի ժամանակ աշխատել է որպես ավագ ճանապարհային վարպետ, մասնակցել է ԽՍՀՄ երկաթուղային զորքերում պատերազմի ժամանակ երկաթուղու վերականգնման աշխատանքներին։ Հասել է Ռումինիա։ Պատերազմից հետո վերադարձել է հայրենիք և շարունակել աշխատանքային գործունեությունը երկաթուղային ոլորտում։

Ծնվել է Ալեքսանդրապոլի մոտ գտնվող Բայանդուր գյուղում ։ Պատերազմի ժամանակ աշխատել է որպես ավագ ճանապարհային վարպետ, մասնակցել է ԽՍՀՄ երկաթուղային զորքերում պատերազմի ժամանակ երկաթուղու վերականգնման աշխատանքներին։ Հասել է Ռումինիա։ Պատերազմից հետո վերադարձել է հայրենիք և շարունակել աշխատանքային գործունեությունը երկաթուղային ոլորտում։

Օվոյան Վիլհելմ Տիգրանի

1941 թվականին զորակոչվել է Կարմիր բանակ, լեյտենանտ, Ուկրաինական 2-րդ ռազմաճակատի դասակի հրամանատար ։ Սպանվել է Բուդապեշտի մոտ 1945 թվականի հունվարին։ 1916-1945 թթ.

Իսահակյան Ժորա Գրիգորի

Ժորա Գրիգորիի Իսահակյանը ծնվել է 1922 թվականին Հայկական ԽՍՀ Կիրովական քաղաքում ։ Ծառայել է 1940-1983թթ. (Արևմտյան ճակատ, Ուկրաինական ճակատ, երկաթուղային զորքերի Կիևի կորպուս), գեներալ-մայոր: 1941-1944թթ. մասնակցել է Արևմտյան ռազմաճակատի մարտերին: 1944 թվականից նրա գումարտակը մասնակցել Է Դոնբասի երկաթուղիների վերականգնմանը։ 1949 թվականին նշանակվել է 104-րդ հատուկ երկաթուղային գումարտակի հրամանատար, այնուհետև ծառայել է ԽՍՀՄ զինված ուժերի շարքերում ՝ ԽՍՀՄ ԶՈՒ երկաթուղային զորքերի Կիևի կորպուսի հրամանատարի տեղակալի պաշտոնում ։

Պարգևատրվել է Կարմիր աստղի և Կարմիր դրոշի շքանշաններով,Հայրենական մեծ պատերազմի և խաղաղ ժամանակ ցուցաբերած արիության համար բազմաթիվ շքանշաններով և մեդալներով: Պատերազմի ընթացքում և դրա ավարտից հետո աշխատել է տեխնիկական հետախուզության պետ, վաշտի հրամանատար, գումարտակի հրամանատար, բրիգադի հրամանատարի տեղակալ, երկաթուղային զորքերի կորպուսի հրամանատարի տեղակալ։ Կորպուսի հրամանատարի տեղակալի աշխատանքի ընթացքում Ժորա Գրիգորևիչին շնորհվել է տեխնիկական զորքերի գեներալ-մայորի հերթական զինվորական կոչում:

Պատերազմի ավարտից հետո նա զբաղեցրել է տարբեր պաշտոններ, մասնակցել է Դոնբասում, Սարատովում, Վոլգոգրադում, Կիևում, Խարկովում երկրի տնտեսության վերականգնմանը։ Բայկալ-Ամուր մայրուղու կառուցման առաջին օրերից նա երկաթուղային կորպուսի անձնակազմի հետ մասնակցել է երկրի համար ռազմավարական նշանակություն ունեցող այս ճանապարհի կառուցմանը։ 1983 թվականին պահեստազոր դուրս գալով՝ Ժորա Գրիգորևիչը որոշ ժամանակ աշխատել է Կիևի "Մոսստրոյ" տրեստի կառավարչի տեղակալ, այնուհետև 1985 թվականին տեղափոխվել է Երևան և նշանակվել «Հայտրանսշին» տրեստի կառավարչի տեղակալ։

Նրա անմիջական ղեկավարությամբ վերակառուցվել են Բայանդուր կայարանը, Սպիտակ-Ջաջուռ ավտոմայրուղին։ Ղեկավարել Է Իջևան-Հրազդան հատվածի շինարարությունը (հանդիսանալով «Հայտրանսշին» -ի փոխկառավարիչ, որը հանդիսանում է այս ծրագրի գլխավոր կապալառուն): Նա իր գործի վարպետ էր, բարի, կիրթ և փորձառու երկաթուղային ինժեներ, հումորի զգացումով օժտված, իր ենթակաների հանդեպ հոգատար, լավ ամուսին և ընտանիքի օրինակելի հայր: Մինչև կյանքի վերջին պահը անխոցելի է մնացել թշնամու փամփուշտներից և դարձել ահաբեկչության պատահական զոհ (մահացել է 1993 թ.մայիսի 3-ին Երևան քաղաքում՝ահաբեկչական գործողության հետևանքով):

Հակոբյան Ներսես Գրիգորի

Ծնվել է 1906 թվականին, 1941 թվականի օգոստոսին զորակոչվել է Կարմիր բանակ 26 Կոմիսարների ՌԶԿ-ի կողմից Վրացական ԽՍՀ, ք.Թբիլիսի: Կռվել է 30 հրաձգային դիվիզիայի 256 հրաձգային գնդի, 1-ին գվարդիական բանակի 11 հրաձգային կորպուսի կազմում 4-րդ Ուկրաինական ռազմաճակատում։

Պարգևատրվել է Կարմիր Դրոշի շքանշանով 1944 թվականի նոյեմբերին մարտում ցուցաբերած խիզախության համար։ 1944 թվականի նոյեմբերի 9-ին և 10-ին բարձունքներ գրավելու մարտում Կարպատների շրջանում (Չեխոսլովակիա) ցուցաբերել է քաջություն և խիզախություն՝ լինելով հետևակի մարտական կազմավորումներում՝ նա առաջինն է անցել հարձակման, զինվորները հետևել են նրա օրինակին, բարձրունքը գրոհով վերցվել է և ամուր ամրապնդվել ստորաբաժանման կողմից։ Զինվորական կոչումը՝ կապիտան։

1929 թվականից մինչև կյանքի վերջին օրը Ներսես Գրիգորևիչը զբաղվել է ազատ ոճի ըմբշամարտի մարզչական աշխատանքով: Դաստիրակել է աշխարհի առաջնություն և Օլիմպիական խաղերի բազմաթիվ չեմպիոններ։ Մինչ օրս Ներսես Գրիգորիևիչի անունը հայրենի Թբիլիսիում տալիս գտնվում են շատ մարդիկ, ովքեր ճանաչում են այս մեծ մարդուն:

Վարդանով Իվան (Հովհաննես) Թևոսի

Ծնվել է Թուրքմենական ԽՍՀ Մերի քաղաքում 1916թ. 1941 թվականին զորակոչվել է Կարմիր բանակ՝ որպես շարքային։ Ծառայել է 62-րդ գվարդիական ականանետային գնդում ։ 1941 թվականի նոյեմբերից մինչև 1942 թվականի սեպտեմբերը եղել է հրաձիգ, 1942 թվականի սեպտեմբերից մինչև 1943 թվականի հուլիսը ՝ հրետանավոր, հետագայում ՝ սակրավոր։

Պարգևներ՝ «Արիության համար» մեդալ և «1941-1945թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 30-ամյակին» նվիրված մեդալ:

Ղարաքեշիշյան Լևոն Աշոտի

Ծնվել է 1923թ. ՀԽՍՀ Կիրովականի շրջանի Շահալի գյուղում: Կրտսեր լեյտենանտ, դասակի հրամանատար: Ծառայել է Հյուսիսկովկասյան ռազմաճակատում ՝ 62-րդ ծովային հրաձգային բրիգադում ։ Պարգևատրվել է Հայրենական պատերազմի II աստիճանի և Հայրենական պատերազմի I աստիճանի շքանշաններով:

Ասլանյան Գևորգ Աղաբեկի

Ծնվել է 1914թ.օգոստոսին ՀԽՍՀ Ախուրյանի շրջանի Օջաղուլի գյուղում: Ծառայել է 271-րդ հրաձգային դիվիզիայում ՝ ավագի կոչումով:

Պարգեւատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով, «Կովկասի պաշտպանության համար» մեդալով, «1941-1945թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալով, «Կարմիր աստղ» շքանշանով և Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով։

Գևորգ Աղաբեկի Ասլանյանը պատերազմից հետո վերադարձել է հայրենի գյուղ և շարունակել աշխատանքային գործունեությունը:

Թումասյան Իսաբալի Սոսիկի

Ծնվել է 1925թ.ՀԽՍՀ Նորատուս գյուղում: 1943 թվականին զորակոչվել է Կարմիր բանակ, հասել Բեռլին։ Պարգևատրվել է «1941–1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալով և «Խորհրդային բանակի և նավատորմի 30-ամյակի» հոբելյանական մեդալով»։

Հայրապետյան Բաղդասար Միխայիլի

Ծնվել Լեռնային Ղարաբաղի-ում: Սովորել է Թբիլիսիի հրետանային ուսումնարանում: Մասնակցել է Հայրենական Մեծ պատերազմին 1942-1945 թթ., 261 հրաձգային դիվիզիայի 974 հրաձգային գնդում: Ծառայությունից զորացրվել է 1981 թվականին ՝ փոխգնդապետի կոչումով:

Պարգևներ ՝ «Մարտական ծառայություն» մեդալ և «1941–1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալ։

Եղիազարյան Աշոտ Խաչատուրի

Ծնվել է 1922 թվականին Կրասնոդարի Կրոպոտկին քաղաքում ։ 1940 թվականին զորակոչվել է Կարմիր բանակ ՝ Բալթյան ռազմական շրջան ավագ սերժանտի կոչումով։ Մասնակցել է Էստոնիայի, Լատվիայի և Լիտվայի ազատագրմանը գերմանական զորքերից։ Մասնակցել է Ռիգայի ուղղությամբ հարձակմանը՝ «Սիգուլդա»-ի սահմանագծում։

Պարգևատրվել է «Կարմիր աստղ» շքանշանով, Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով, «1941-1945թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 20-ամյակին» նվիրված մեդալով, «1941-1945թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 25-ամյակին» նվիրված մեդալով, «1941-1945թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 30-ամյակին» նվիրված մեդալով, «1941-1945թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 40-ամյակին» նվիրված մեդալով, «1941–1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալով, «ԽՍՀՄ զինված ուժերի 50-ամյակին» նվիրված մեդալով, «ԽՍՀՄ զինված ուժերի 60-ամյակին» նվիրված մեդալով, «ԽՍՀՄ զինված ուժերի 70-ամյակին» նվիրված մեդալով, «Ի նշանավորում Լենինգրադի 250-ամյակի» մեդալով, «Աշխատանքի վետերան» մեդալով երկարամյա քաջարի աշխատանքի համար, «Աշխատանքային վաստակի համար» մեդալով, «Քաջարի աշխատանքի համար ի հիշատակ Վ. Ի. Լենինի ծննդյան 100-ամյակի» մեդալով։

Պատերազմից հետո նա վերադարձել է հայրենիք և շարունակել իր աշխատանքը կաթնամթերքի գործարանում որպես բրիգադիր: Թոշակի է անցել որպես գլխավոր մասնագետ։

Դարբինյան Մեխակ Գրիգորի

Ծնվել է Շիրակամուտ գյուղում 1923թ.: 1943-1945թթ.մասնակցել է Հայրենական մեծ պատերազմին, վիրավորվել 1944թ., սակայն ծառայությունը շարունակել է ռազմաճակատի թիկունքում: Պատերազմից հետո աշխատել է երկաթգծում՝ որպես Նալբանդ կայարանի հերթապահ ։

Առաքելյան Լևոն Գաբրիելի

Ծնվել է 1924թ.դեկտեմբերին Ադրբեջանական ԽՍՀ Նախիջևան քաղաքում: Ծառայել է 1942-1945 թթ. Սեւծովյան նավատորմում՝ «Կրասնի Կավկազ» հածանավում՝ ավագ լեյտենանտի կոչումով։ Պարգևատրվել է Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով 1985թ.:

Պատերազմից հետո դասավանդել է Թբիլիսիի Նախիմովի անվան ռազմածովային ուսումնարանում։ 1950 թվականին վերադարձել է Լենինական քաղաք և աշխատել Լենինականի շրջկոմում որպես հրահանգիչ։ 1960-1996 թվականներին եղել է Գյումրի քաղաքի Աղայանի անվան թիվ 19 դպրոցի տնօրենը։

Շահբազյան Հովհաննես Երվանդի

Ծնվել Է Ալեքսանդրապոլ քաղաքում 1911թ., 1942թ. զորակոչվել է Կարմիր բանակ ՝ լեյտենանտի կոչումով, հետագայում՝ կապիտան, վաշտի կոմիսար: Ծառայել է 792-րդ հրաձգային գնդում, 390-րդ հրաձգային դիվիզիայում, Ուրալի ռազմական շրջանի սպայական կազմի պահեստազորի 11-րդ առանձին գնդում։

Մարտական ուղի ՝ Անապա-Բատալնոե-Լուգովոե, զորացրվել է 1944 թվականին ՝ վիրավորում ստանալու պատճառով ։ Ունեցել է բազմաթիվ պարգևներ, սակայն հարազատները դրանք չեն պահպանել ։

Հետպատերազմյան կյանք՝ զորացրվելուց հետո վերադարձել է հայրենիք ՝ Լենինական: Աշխատել է «Լենստրոյում», որպես քաղաքային աջակցության ղեկավար, Փայտե արտադրանքի արտադրության փորձագետ։ Ախուրյանի ամբողջ շրջանն ապահովել է փայտե արտադրանքով (կահույք, դռներ, պատուհաններ):

Ահարոնյան Սարգիս Աբրահամի

Ծնվել է 1904թ.Թուրքիայի Քաչախ գյուղում (Արևմտյան Հայաստան): Ծառայել է 1926-1944թթ. ՝ կապիտանի կոչումով: Ծառայել է 61-րդ հրաձգային դիվիզիայում, 42-րդ ուսումնական հրաձգային դիվիզիայի 53-րդ ուսումնական հրաձգային գնդում («Թամանյան դիվիզիա» Նվեր Սաֆարյանի հրամանատարությամբ): Պարգևատրվել է «Կարմիր աստղ» շքանշանով:

Պատերազմից հետո վերադարձել է Հայկական ԽՍՀ և աշխատանքային գործունեությունը շարունակել Ալավերդու պղնձամոլիբդենային կոմբինատում ՝ որպես գաղտնի բաժնի պետ:

Կինը ՝ Անահիտ Պետրոսի Ահարոնյան, ծնված 1912թ.: Թիկունքի աշախատանքային գործողություններին մասնակցած կին (ք․Սիզրան, ՌԽՖՍՀ):

Զաքարյան Համբարձում Աբրահամի

Զորակոչվել է Կարմիր բանակի շարքերը 1941 թվականի օգոստոսի 20-ին ։ Կռվել է Կերչի ուղղությամբ, Վիրավորվել է Թեոդոսիայում և ճանաչվել 2-րդ կարգի հաշմանդամ։ Պատերազմից հետո շարունակել է աշխատել հայրենի Ծավ գյուղում ՝ որպես ատաղձագործ ։

Պարգևատրվել է «Փառքի I և II աստիճանի» շքանշաններով։

Շիրինյան Աղասի Կիրակոսի

Ծնվել է Արևմտյան Հայաստանի Մուշ քաղաքում: 1941 թվականին զորակոչվել է Կարմիր բանակ, 1945 թվականին հասել Բեռլին։ Պարգևատրվել է «Բեռլինի գրավման համար» մեդալով։

Մովսիսյան Անդրանիկ Ասատուրի

Ծնվել է 1910թ.Ղարաքիլիսա քաղաքում (Վանաձոր), մեկնել ռազմաճակատ ՝ տանը թողնելով 7 երեխա: Աչքի էր ընկնում մարտական ոգով, դիվիզիայի հրամանատար Գուրգեն Կարապետյանի խոսքով ՝ անսահման համարձակ էր և ցանկացած իրավիճակում արագ կողմնորոշվում էր:

Թշնամու կատաղի հարձակման ժամանակ դիվիզիոնի ավագ Անդրանիկ Մովսիսյանը հանձնարարություն է ստացել զինամթերք և սնունդ հասցնել, սակայն զոհվել է թշնամու տանկից արձակված արկի հետևանքով:

Թամիրյան Աշոտ Լիպարիդի

Ծնվել է 1914թ. Ալեքսանդրապոլ քաղաքում: Ծառայության է անցել Կարմիր բանակում 1940 թվականին ՝ որպես հրաձիգ, շինարարական գծով տեխնիկ, սակրավորական դասակի հրամանատար, ինժեներ-լեյտենանտ ։

Զորամաս՝ ՈՒՎՊՇ 9 – ռազմադաշտային շինարարության վարչություն 9. Եղել է 469-րդ վերականգնողական-վերանորոգման վարչության շինարարական ջոկատի պետ ։ Զորացրվել է 1943 թվականին ՝ վիրավորվելու պատճառով ։

Սովորել է Թբիլիսիի երկաթուղային տրանսպորտի ինստիտուտում։ Ապաքինվելուց հետո 1943 թվականին զորացրվել է Կարմիր բանակի զորամասից ։ Նույն թվականին վերադարձել է հայրենիք և ընդունվել Լենինականի շոգեքարշային դեպոյի մեքենավարի օգնական ։ Այնուհետև տեղափոխվել է Լենինական կայարանի 4-րդ շոգեքարշային բաժանմունքի որպես ՀՕՊ ինժեներ-հրահանգիչ ։ 1943 թվականի դեկտեմբերին գործուղվել է Ստալինգրադի երկաթուղի ՝ որպես շոգեքարշային ծառայության քարշակային հաշվարկների ինժեներ։ 1947թ. վերադարձել է հայրենի Լենինական ՝ որպես պլանաարտադրական խմբի պետ: նույն թվականին տեղափոխվել է Լենինական կայարանի թիվ 1 ժելդորոուսումնարան և նշանակվել արտադրական ուսուցման ինժեներ, որտեղ աշխատել է 10 տարի: 1957թ. նշանակվել է Լենինական կայարանի թիվ 4 տեխնիկական ուսումնարանի փոխտնօրեն, որտեղից վաստակած հանգստի է անցել 1975թ.:

Պարգևներ և խրախուսանքներ՝

Բազմիցս արժանացել է պարգևների և շնորհակալագրերի` նախահոկտեմբերյան մրցույթներին մասնակցելու և և սոց. աշխատանքներ կատարելու համար: Պարգևատրվել է նաև Լենինական կայարանի հետիոտնային կամրջի շինարարությունը ժամանակին ավարտելու գործում հմուտ տեխնիկական ղեկավարման համար: 1946թ. պարգևատրվել է 1941-1945թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում ցուցաբերած «Արիության համար» մեդալով: 1952-ին տրվել Է շնորհակալագիր լավ և բարեխիղճ աշխատանքի համար։ 1985թ. պարգևատրվել է Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով։

Վարշամ Հովհաննիսյան Գաբրիելի

Ծնվել է 1922թ.ՀԽՍՀ Գավառ քաղաքում: 1940 թվականին համալսարան ընդունվելուց հետո զորակոչվել է ԽՍՀՄ Կարմիր բանակ։ Մասնակցել Է Կերչի պաշտպանական գործողությանը։ 1943թ. մարտի 10-ից եղել է զոհվածների ցուցակներում ։ Հուղարկավորման վայրն անհայտ է ։

Երանոսյան Մինաս Մեխակի

Ծնվել է Շիրակամուտ գյուղում 1923թ.: 1943-1944թթ.մասնակցել է Հայրենական Մեծ պատերազմին: Ծանր վիրավորում ստանալով ՝ վերադարձել է հայրենիք և աշխատանքային գործունեությունը շարունակել երկաթուղային ոլորտում ՝ որպես Անի կայարանի և Նալբանդ կայարանի հերթապահ: Աշխատանքային ճակատի մասնակից, ակտիվ հասարակական գործիչ։

Մխիթարյան Սոկրատ Հակոբի

Ծնվել է 1925թ. Գյումրիում:

Պարգևատրվել է Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշանով։

Պատերազմից հետո վերադարձել է հայրենիք և շարունակել աշխատանքային գործունեությունը երկաթուղային ոլորտում, որտեղ աշխատել է մինչև թոշակի անցնելը: Պատվավոր երկաթուղային գործիչ, առաջին կարգի մեքենավար:

Մկրտչյան Արտավազդ Ինքնատիոսի

Ծնվել է 1901 թվականին ՀԽՍՀ Հոկտեմբերյանի շրջանի Հայկավան գյուղում: 1941-1942 թթ. ծառայել է Կարմիր բանակում ՝ շարքային կոչումով 277-րդ հրաձգային դիվիզիայի 779-րդ հրաձգային գնդում:

Մասնակցել է Սևաստոպոլի պաշտպանությանը, ծանր վիրավորում է ստացել 1942 թվականին, որից հետո զորացրվել է։ Վերադառնալով հայրենիք ՝ նա քրտնաջան աշխատել է թիկունքում ՝ ամեն օր մոտեցնելով հաղթանակը: